Galizeando polo Parque das Illas Atlánticas - Illa de Sálvora


A illa de Sálvora é evocadora de naufraxios e de lendas. Na actualidade pertence á parroquia de Aguiño (Ribeira) e é a grande descoñecida das Illas que forman parte do Parque Nacional Marítimo-Terrestre das Illas Atlánticas porque non chega en todo o ano ningún servizo regular de transporte de pasaxeiros, aínda que si hai empresas que realizan visitas guiadas. O único lugar donde está permitido fondear e desembarcar –logo do permiso do Parque– é a Praia do Castelo ou Praia do Almacén, donde se levanta a estatua da Sirena dos Mariño. O faro de Sálvora, os restos da antiga factoría de salazón, un pequeno castelo propiedade do marqués de Revilla e un monumento á muller son os seus únicos referentes culturais.

Fonte: www.viajerosexpress.com

Historia: no 1120 a illa foi invadida por naves sarracenas que se refuxiaron nela esperando reforzos cando se dispoñían a invadir estas terras. Pero a tardanza daquela axuda, fixo que os navíos cristiáns enviados por orde do arcebispo de Santiago se apoderasen das naves invasoras, freando por longo tempo estas incursións. A partir de entón, esta illa descoñecida comeza a ser ambicionada pola nobreza. O desinterese do Cabildo Compostelán por Sálvora, fixo que a partir desa época, os veciños de Carreira foran ocupando a illa para utilizala como terreos de cultivo, chegando a establecerse nela anos máis tarde.

O señorío da illa correspondíalle aos Fandiño e aos Mariño, que ordenaron a poboación da illa ata que pasaron a propiedade ao marquesado de Revilla. No ano 1770, o comerciante coruñés D. Jerónimo de Hijosa instalou por poder unha fábrica de secado e salgadura de peixe, á que en 1960 se lle engadiron dúas torres e ameas, e hoxe é coñecida como O Almacén, sendo a primeira factoría de salgadura de Galicia.

A principios do século XIX, as dificultades económicas fan que os habitantes de Carreira se despracen á illa para traballar como caseiros de explotacións agrícolas e gandeiras. Consolídase unha pequena aldea con oito casas en torno a unha praza e dúas fontes de auga potable. A poboación era de 60 persoas e coñecíaselles polo nome da casa que habitaban.

Sálvora e o Concello de Riveira foron honrados como "moi humanitarios", e especialmente tres mulleres foron condecoradas como Heroínas de Sálvora, polo auxilio aos náufragos do vapor-correo "Santa Isabel", logrando salvar a vida de 53 persoas e que deixaría tras de sí un rastro de 213 mortos. A fazaña valeulles varias medallas ao mérito así como o recoñecemento de Moi nobre, moi leal e moi hospitalaria á vila de Riveira, concedido polo rei Alfonso XII. Fronte ao faro, pódese ver a pedra de Lapegar, causante do naufraxio aquela noite de temporal do 2 de xaneiro do ano 1921. Vivían entonces na aldea 59 persoas, e a metade delas estaba nos pobos da costa celebrando as festas navideñas cando aconteceu o suceso. Aquel mesmo ano inaugurouse o actual faro. Podes saber máis desta historia no enlace: http://salgueiras.blogspot.com.es/2011/04/las-heroinas-de-salvora.html

No 1958 a familia Otero-Goyanes recuperou a propiedade da illa, xunto cos illotes de Vionta e Noro sendo o prezo de compra ao Estado Español de 1.293.758 pesetas da época. Ata o ano 1960, os veciños de Carreira levaban en barcas o gando para pastar nos prados. O último habitante abandonou a aldea no 1972.

Lendas: no frontal da Illa pódese ver a estatua dunha serea: a serea de Sálvora. Chámase Mariña e é a nai dos primeiros propietarios da illa, os Mariño. A escultura data de 1968  e é obra do escultor burgalés Ismael Ortega Martín, que a fixo por encargo de Joaquín Otero-Goyanes, marqués de Revilla, herdeiro descendente dos primeiros propietarios da illa. A lenda da serea de Sálvora explica a orixe desta familia quenes na segunda metade do século XX convertiron a antiga fábrica de salgadura nun pazo e a taberna do pobo na capela anexa. 
Fonte: tysmagazine
Conta a lenda que a serea Mariña foi encontrada na praia polo cabaleiro don Froilaz, que deseguida descubreu que era muda; casouse con ela e froito daquela relación naceu Mariño. Preocupado pola mudez da súa muller, don Froilaz confiou o seu pesar ao abade, e este aconselloulle que lle provocara unha forte emoción que puidera devolverlle a fala. O nobre acendeu entón unha fogueira e nun momento no que Mariña se achegou co seu fillo en brazos arrebatoullo e simulou botalo ao lume, o que causou a reacción esperada, e Mariña pronunciou o seu primeiro son.


0 comments:

Publicar un comentario